Voor de tweede opeenvolgende nacht werd ik wakker om 3:16. Ik dacht: als dit een roman van Murakami was dan ging nu de telefoon en kreeg ik een mysterieuze vrouwenstem aan de lijn die mij in de grootst mogelijke moeilijkheden zou brengen op een rustige en vanzelfsprekende manier. Maar dat gebeurde niet. Ik ging op mijn rug liggen en dacht na over de dromen waaruit ik beide keren was ontwaakt.

Gisterennacht bezocht ik de Euromast, samen met een dame. Rotterdam spreidde zich uit aan onze voeten maar ik keek helemaal niet naar de stad, ik keek om me heen en ik zei de hele tijd: ‘Kijk, we zijn alleen.’ En telkens wanneer ik dat zei legde ik mijn hand op haar onderrug en telkens wanneer ik dat deed, loste ze op in de lucht.
Afgelopen nacht stond ik met de buurman te praten op de stoep, die tevens de oever van het IJ bleek te zijn geworden. Het sneeuwde. Even later kwam de lievelingstante van de kinderen aangevaren met onze boot, Lola stapte in, en ze begonnen rondjes te varen op het IJ terwijl de buurman en ik toekeken. ‘Nou,’ zei ik. ‘Wel fijn om te zien dat de motor het nog doet, ondanks de kou.’ Net op dat moment accelereerde de boot zo snel dat het voorsteven omhoog schoot, en het achtersteven volledig in het water verdween. Een seconde later was de hele boot gezonken. De buurman en ik doken het water in en zwommen ernaartoe. De lievelingstante kwam al snel boven maar Lola niet. Ik speurde rond in paniek, en plots zag ik onder mij een rode vlek en ik wist dat zij het was en ik dook – en werd wakker.
U hoeft het me niet te vertellen. Dit draait inderdaad allemaal om vrouwen die op vreemdsoortige wijze verdwijnen terwijl ik ze het liefst dichtbij me wil houden. Story of my life.