Nadat ik de kinderen had afgezet, stapte ik weer in de auto en reed naar het tankstation bij de molen. Normaal gezien gaan we altijd met de fiets naar school, soms gaan er weken voorbij waarin ik niet één keer in de auto zit.
De eerste jaren dat ik in Nederland woonde, werkte ik in Delft en had ik wekelijks afspraken verspreid door het hele land. In die tijd leefde ik zowat in mijn auto, een prima bak trouwens, een zwarte Volvo V40 van de zaak, kortom een auto die de indruk wekte dat ik ertoe deed en waarin ik vaak druk gesticulerend telefoongesprekken voerde. Ik herinner me één bepaald gesprek, een zakelijk gesprek met de baas van een platenmaatschappij die tevens één van mijn beste vrienden is en hoe we op een bepaald moment door de telefoon tegen elkaar schreeuwden en tierden over iets volstrekt onbelangrijk, ik denk backstagepasjes. Dat was ongetwijfeld een van die momenten waarop ik besefte dat ik een leven leidde dat mij voor geen meter interesseerde. Alles was altijd maar belangrijk. Soms kom ik nog wel eens iemand tegen uit die tijd die tegen me zegt: hé donderdag speelt dit of dat bandje in het bovenzaaltje van Paradiso, kom je ook, het wordt top, hier MOET je echt bij zijn! En dan zeg ik altijd: ja, misschien, ik laat je nog weten terwijl ik denk: hier MOET ik helemaal niet bij zijn, want ik ben hier al honderdduizend keer bij geweest en toen bleek ook al telkenmale dat ik er helemaal niet bij MOEST zijn.
Ik tankte voor 50 euro. Je kan zeggen: wat maakt het uit, op de lange termijn betaal je toch voor elke liter die je verrijdt. En dat klopt.