Ik bracht de meisjes naar school met de auto en ondertussen dacht ik aan een meisje van lang geleden, een avond op het terras van een café en daarna een wandeling over de grindbaan, dronken, hand in hand, het overkomt me eens in de zoveel jaar dat dit beeld door mijn hoofd spookt, meestal op een moment dat ik het niet verwacht, en ook toen ik thuis kwam bleven de beelden voor mijn ogen dansen terwijl ik koffie zette en de laptop openklapte om dit stukje te schrijven. Het eerste liedje van de dag was I’ll Cry Instead van The Beatles, dat had ik ook al heel lang niet meer gehoord, zo lang in feite, dat ik me dat hele nummer niet meer kon herinneren, me niet kon inbeelden dat ik het ooit al eerder had gehoord maar die avond, op dat terras, het moment dat ik even naar toilet ging en in de spiegel keek en mezelf in stilte toesprak en bezwoer dat ik het na al die tijd niet moest wagen het nog een keer te verknallen, en daarna de wandeling over de grindbaan en de rit naar huis in haar auto, ja dat kan ik me allemaal herinneren alsof het gisteren is gebeurd en wanneer die herinnering onverwachts toeslaat, zoals daarstraks, in de auto, met twee zingende meisjes op de achterbank, kan ik nog steeds de woede in mezelf voelen opborrelen, ja tegen de tijd dat we bij de school arriveerden en ik de kleinste in de lucht zwierde en lachend op haar neus zoende, was ik ziedend en tot vrijwel alles in staat en ik bedacht dat het maar goed was dat er niks meer aan te doen viel.