We stonden voor een kroeg waar even voordien iemands haar in brand was gevlogen. Ik wist niet dat dat zo kon stinken.
‘De literatuur is een handboek, maar je komt er geen stap mee vooruit,’ zei de editor-in-chief. Goddamnit, blijkbaar hadden we die laatste daarnet tóch genomen. Het had geregend. De lucht zat vol zuurstof en de editor-in-chief snoof gulzig – maar dat was natuurlijk omdat wij stonden te roken.
Ik keek de dame in ons gezelschap aan en vroeg me af hoe ik haar zou gaan noemen in het stukje dat ik nu aan het schrijven ben. Lastige kwestie. Collega. Te afstandelijk. Vriendin. Zeker, maar te generiek. Er was iets aan de hand met haar. Ik dacht eerst dat ze naar de kapper was geweest maar nu dacht ik: ze straalt. Ze staat hier gewoon te stralen. Ondanks. Alles. Nog geen half uur geleden had ik haar in die rumoerige tent toegeschreeuwd: ‘Je vernedert hem omdat je hem terug wilt, hoe logisch is dat!’ Maar wat bleek: het was verdomde logisch.
Eerder die avond was ik om de hoek, in een klein lokaal theater, te gast in een talkshow en ik had mezelf horen zeggen dat iedereen ernaar verlangt om volledig begrepen te worden, dat dit het verlangen is van Seb in Billie & Seb. Wat ik er niet bij had gezegd was dat het totale begrip ons kwetsbaar maakt. Eigenlijk verlangen we naar iets wat ons zal vernietigen.
‘De dood, dát is het enige ware verlies,’ zei de stralende dame. Goddamnit, zeg. En dat allemaal op kosten van de uitgeverij.
De stiltes werden langer. Ik kreeg het idee dat niemand naar huis wilde. Voor mij hoefde het niet. Wat mij betreft konden we hier nog een paar uur blijven staan, of gewoon vertrekken naar nergens in het bijzonder en de boel de boel laten. Morgen bijvoorbeeld, vlieg ik zomaar naar Lissabon. Een heerlijk vooruitzicht, in principe. Met name op de zeldzame momenten dat ik erin slaag te vergeten dat ik ook mezelf mee moet nemen.