Rare dagen, met een hoofdrol voor de dood. Vrijdagnacht zat Lou Victoria (5) krijsend rechtop in bed. Ze keek me aan alsof ze me niet kende, of alsof ik iemand was die ze niet had verwacht ooit nog terug te zullen zien. Een week eerder hadden we haar moeten vertellen dat ‘overleden’ dood betekende en dat de dokter daar niks meer aan kon doen. 
Rare dagen, nieuwe plannen, sudderend op mijn bureau in de lentezon.

Dit blogje spam ik nog één keer rond, daarna verlaat ik de social media voor een tijdje, op zoek naar een ander soort concentratie. Hier blijf ik gewoon doorschrijven, even onregelmatig als altijd, nu al dank aan de dertien mensen die hier zullen blijven komen. Rare dagen, zondag op de Koekjesbrug, werd ik ziedend op een taxibus die op hoge snelheid tussen de fietsers door slalomde. Ik zag een steen liggen maar ik had een kind achterop. Kan beter niet te snel nog eens gebeuren, die jongens schijnen vaak te trainen, alles wat ik ooit heb geleerd is: als eerste slaan, liefst op het strottenhoofd. ‘Hanna’s school is veel dichterbij dan de onze.’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Maar de onze is veel leuker.’
‘Ja,’ zegt Lou. ‘Wij hebben hele leuke taakjes bijvoorbeeld.
‘Precies.’
‘Maar nu zal Juf M. onze leuke school nooit meer zien.’
‘Nee. Dat is wel heel verdrietig, hé.’
‘Ja. Want Juf M. was ook heel lief voor ons.’
‘Zeker. Juf M. was dol op jullie.’
‘Kijk, een poes!’
Stilte. De school in zicht.
‘Papa?’
‘Ja, schat?’
‘Is Juf M. nu in de Hema?’