Begin november was er, bij gratie van storm Ciarán, een gigantische eik omgewaaid en ter aarde gestort pal op mijn droomplekje bij de oude fontaine. Het plekje waarvan ik hoop dat het ooit een feeërieke wilde tuin zal worden, waar we lange zomeravonden met vrienden door zullen brengen, gezeten rond het kampvuur, of hangend in diverse hangmatten, boeken lezend, goede gesprekken voerend of gewoon, dromerig voor ons uitstarend, in perfecte harmonie met de stilte van het ochtendlicht, de hitte van de middag, de koelte van een avondlijk briesje – avonden, middagen, ochtenden waarop we allemaal dertig jaar jonger zullen zijn en het leven nog goeddeels vóór ons zal liggen. (Daar ligt het overigens altijd, maar dit terzijde.)

Nu was die oude eik dwars op het werkelijk ontzagwekkend hoge en mooie bamboebos gevallen dat mijn droomplekje aan een zijde begrenst, en ik kon wel huilen. De wortels en het eerste deel van de stam blokkeren het wandelpad naar het bos, de gigantische kruin heeft een van de twee appelbomen verpletterd, waarvan de witte bloesems zo geweldig zouden hebben gepast bij de feestelijke, filosofische lente picknicks die we hier gaan houden. Komt uiteindelijk allemaal goed, en ik weet nu dat het ruimen van zo’n boom keiharde business is, en prima te verzekeren valt, en dat je eraan moet denken dat ze je niet zullen vertellen dat ze bovenop hun belachelijke offerte, achter je rug om ook het hout van die boom zullen verkopen, hout dat eigenlijk jouw bezit is maar goed, het had zoveel geregend dat de ruisseau sneller stroomde dan ooit te voren, en het was zo zacht dat op de bodem van de fontaine tientallen pekzwarte kikkervisjes zwommen die niet door hadden dat de winter nog goed en wel moest beginnen, en dat was ook mooi.

Kortom, we waren in Bretagne, zoals altijd met kerst. Tegen vrienden vertel ik graag dat de klimaatverandering de streek in het voorbije decennium heeft omgetoverd tot een nieuwe Côte d’Azur, ter meerdere eer en glorie van de huizenprijzen, maar nu lag het land erbij zoals het hoort, zoals het erbij lag toen ik er tweeëntwintig jaar geleden voor het eerst kwam: leeg en grimmig, de bosschages geschoren, de bomen mager en kaal, de wegen donker en grillig, alles gehuld in een terminale motregen die zich heel af en toe terugtrok om ruimte te geven aan de wind, die prompt op zoek ging naar bomen die sinds de storm wankel op hun benen stonden, en nog een laatste zetje nodig hadden. Perfect sfeertje om even rustig stil te staan bij de dingen, kortom, en ik hoef niemand te herinneren van de hoeveelheid ellende die we in de voorbije twaalf maanden te verstouwen kregen, en ik moet voor de vorm ook nog even vermelden dat ik zeer, zeer, zéér pessimistisch gestemd ben over zowel de nabije als de verre toekomst, voor ons allemaal, en dit niet gebaseerd op een gevoel maar wel op keiharde feiten, terwijl ik tegelijk niet anders kon dan vaststellen dat ik me beter voel dan ooit, zelden dankbaarder ben geweest voor een jaar als het afgelopen jaar, en heus niet alleen omdat het bijna achter de rug ligt.

Voor het eerst kwam mijn eigen eindigheid voorzichtig op de deur kloppen, legde me uit hoe een lichaam werkt, vertrok weer. Meteen daarna reisde ik naar Congo waar ik een twee weken durende snelcursus in nederigheid en veerkracht doorliep, en toen ik terugkwam barstte ik plots van de energie en besefte ik pas goed hoe miserabel ik er een groot deel van het jaar bij had gelopen, vanwege die eindigheid, maar dat dit helemaal niet nodig was geweest, en gedurende al die tijd las ik veel, schreef ik veel, ontwikkelden zich oude en nieuwe vriendschappen, gebéurden er de hele tijd dingen, in mij, buiten mij, het spijt me dat ik het om privacy redenen allemaal op een zeker abstractieniveau moet houden, maar de conclusie van dit alles is dat ik, hoewel ik dit jaar ruim zes maanden lang in vrij existentiële onzekerheid vertoefde, ik aan het eind ervan niet anders kan dan vaststellen dat ik keihard WINNING ben, en verlost van bepaalde gedachten en barrières in mijn hoofd, en klaar om te gaan KNALLEN, en al dat soort dingen.Zal je zien dat, nét toen ik dit optikte, de zon doorbrak. Dat betekende dat ik moest gaan hardlopen bij Les étangs de Rosporden, een heerlijk park met, zoals je kan verwachten, bijhorende vijvers, en ook daar waren een heleboel bomen gesneuveld, versperden mijn gebruikelijke route, waardoor ik gedwongen werd nieuwe paden te kiezen (belegen metafoor, anyone?) en daarna kochten we een notenboom en die plantten we, en daarna voltooide ik het paadje dat ik eerder die week begonnen was, en dat binnen drie maanden compleet overwoekerd zal zijn, en dat leidt naar die bruisende ruisseau, die tegen die tijd droog zal staan. Dankbaar werk, dankbaar werk, ja, reken maar, als er iémand in het voorbije jaar milder is geworden, niet alleen voor u maar ook voor mezelf en het leven, ja dan ben ik het wel, een hoopgevende gedachte, geef toe, die ik graag met u deel, want inmiddels zijn we dankzij de grillen van onze gps, tolwegenvrij, dwars door het desolate Noord Frankrijk van Edouard Louis en het decor van een van mijn favoriete films aller tijden, La Vie de Jésus, naar huis gereden, en zit ik aan de houten tafel in onze woonkamer, dadelijk zullen vrienden aanbellen, met soep en champagne en quiches, en precies op dat moment, zo’n duizend kilometer verderop, zullen de herten en everzwijnen, hazen en vossen, voorzichtig uit de bossen gekropen komen en zich op ons terrein begeven, snuiven en ruiken aan onze nieuwe notenboom, ja, ook deze metafoor voelt u al komen en u hebt gelijk, een nieuw jaar, nieuw leven, goede voornemens en spijt, zowat alles wat we op een avond als deze kunnen bedenken zit in de knoppen van die boom die geplant is, en in de zieltogende takken van de bomen die gevallen zijn, en daar zal u het, voor nu, gewoon mee moeten doen.