En voor ik het wist was de avond gevallen, als een steen, en ik fietste met een donker gemoed naar huis terwijl ik in gedachten nog bij een smeulend vuurtje onder een rieten afdak zat, de maan een pingpongbal aan de met sterren besprenkelde hemel en in de verte de zingende, zoemende geluiden van de wildernis, die me de hele dag gelokt had, maar ik was eindeloos op dezelfde alinea blijven hangen dus dat was iets voor morgen. Nu moest ik koken voor de meisjes en bovendien hadden we vorige week een nieuwe televisie gekocht.

Ik ben niet zo’n man. Althans, dat heb ik altijd gedacht. Ik ben niet zo’n man die twee uur op de bank met de afstandsbediening in de weer gaat om precies de juiste kleurbalans te configureren, niet zo’n man die eerst weken vergelijkend warenonderzoek heeft gedaan, niet zo’n man die met zijn vrouw naar de Mediamarkt reed, haar er subtiel toe aanzette talloze argeloze vragen aan een bediende te stellen die het zelf ook niet wist zodat ik zelf rustig door de gangpaden kon sluipen en de verschillende modelletjes kon checken zonder lastig te worden gevallen, om daarna weer naar huis te gaan en het perfecte toestel online te bestellen bij Coolblue omdat – hier waren Laura en ik het onlangs roerend over eens en het deed me plezier vast te stellen dat ik niet de enige was die het opviel – de mensen bij Coolblue simpelweg aardiger zijn, dat kan ja, ook bij een webshop kan het menselijke aspect van doorslaggevende aard zijn, niet iedereen lijkt het op te merken. (En het was goedkoper in dit geval, toegegeven, maar geld speelt in mijn leven geen enkele rol, dat weten jullie.)

Anyhow, niet zo’n man dus maar wel een man die niet veel later, nadat er gekookt was en ik gecheckt had of de televisie het nog deed – o ja, schitterende beeld, misschien alleen nog even goed naar de groenwaarden kijken – ondersteboven in een bankje hing aan het eind van zijn wekelijkse critical alignment yogaklasje, en de yogajuf, op wie ik uiteraard stiekem verliefd ben, zoals het hoort, kwam heel dicht bij me staan en bestudeerde mijn buik, zei dat ik mijn navel nog iets meer naar me toe moest trekken, ja zo, voel je het, en ik zei dat ik het voelde, terwijl ‘je navel dichter naar je toe trekken’ zo ongeveer het hoogste abstractieniveau is dat ik tijdens een yogaklasje kan verdragen. Daarom zit ik ook al meer dan tien jaar in het therapieklasje, bedoeld voor mensen met rugklachten, omdat ze daar maximaal over je navel beginnen en verder niets ongrijpbaars van je verlangen, en het maar een uur duurt, en natuurlijk heb ik na die tien jaar al lang geen rugklachten meer – want dat critical alignment yoga wérkt mothafuckaaaa, wow! – maar dat zeg ik natuurlijk niet want dan moet ik door naar de ‘normale’ yogalessen, waar het spiritueel abstractieniveau van een geheel andere orde is, zeg maar, tenminste dat vrees ik met grote vrezen maar dat zeg ik natuurlijk niet wanneer ze het weer eens een keertje aan me voorstellen want ik wil beleefd blijven. (Hetgeen uiteraard niet wil zeggen dat ik verder niet spiritueel ben aangelegd of vies ben van een stevig abstractieniveautje hier en daar. Integendeel. Ik geloof bijvoorbeeld dat de dingen pas gebeuren nadat ze zichzelf hebben aangekondigd – maar al te vaak letten we niet goed op. How about that?)

En dat besef ik deze dagen steeds beter, iedere keer in feite wanneer ik weer eens in die wildernis vertoef, zoals nu, hier, op kantoor, we zijn alweer een dag later, vanochtend prinsheerlijk hardgelopen, slechts heel eventjes aan de yogajuf gedacht, en nu prikt dat smeulende vuurtje weer in mijn ogen, in de verte het castagnettenspel van krekels en cicaden, terwijl de groene maneschijn zich op mijn tropenuniform werpt, de lucht gevuld met het fluisteren van bodemgeesten en het ijle gezang van heksen – niet dat ik in heksen geloof, behalve misschien in Susan Smit maar dat komt omdat ik haar wel eens gesproken heb (geintje!) en ook geloof ik niet in geesten maar het idee van geesten bevalt me wel. Geesten zijn dichterbij, menselijker dan een god bijvoorbeeld, en ook al bestaan ze niet, toch kan hun aanwezigheid troostrijk en hoopvol zijn, en dat is toevallig ook hoe de hoofdpersoon in het boek waar ik aan schrijf – gaat nog járen duren! – erover denkt, of tenminste, dat geloof ik toch, wetende wat ik nu weet, na de voorbije maanden waarin ik de paar mensen heb gesproken die nog leven die hem gekend hebben, en zijn verhalen en notities en gedichten heb gelezen, zijn dossier heb doorgespit, en de foto’s en de Super 8 filmpjes heb bekeken, ja, ik durf nu zo stilaan wel te beweren dat hij een man was die ernaar verlangde betekenis te geven aan alles wat hij meemaakte en iedereen die hij zag, en ik vind dat mooi, ook al weet ik exáct hoe vermoeiend het is om zo iemand te zijn, en zeg, nog effe één vraag: wat als ik dat hele boek nu eens zou schrijven in het tempo van deze blog, jaaa, daar zou de gemiddelde lezer waarschijnlijk knettergek van worden, denk je niet?