Over het scherm buitelen de meisjes die wij in Frankrijk hebben achtergelaten. Ze zijn zo vrolijk dat ze nauwelijks in staat zijn een verstaanbaar woord uit te spreken. Liefje en ik kijken elkaar aan. We zouden alles gaan doen. Maar we dwalen al dagen door het huis en zijn nog niet eens uit eten geweest.
Ontbijt. Stilte. Een croissant op een wit bord op een houten tafel. Espresso. Ik sta op en zet de stereo aan. Living in a Magazine, Zoot Woman. Overal lege ruimtes om ons heen waarin gebruiksvoorwerpen staan, zielloos en achtergelaten. Nergens rommel. Mijn droombeeld, nergens rommel, overal vrije leefruimte. Lekker uitslapen en laat naar kantoor. Het is zeven na acht en ik staar al minutenlang voor me uit.
De meisjes lachen en springen. Ze hebben de krulspelden van oma in hun haar, ze gieren het uit, slapen meer, eten beter, ik weet het niet zeker maar op de salontafel, links onder in beeld, meen ik een zilveren schaal te zien staan, gevuld met geluk.
De voorbije maanden schrik ik ’s nachts geregeld wakker door beelden in mijn hoofd van de meest vreselijke gebeurtenissen waarbij mijn vrouw of mijn kinderen overlijden of zwaar gewond raken. Meestal crasht of valt er iemand, of komt onherroepelijk ergens in vast te zitten, iets wat hen vervolgens vermorzelt. Meestal door mijn schuld. De beelden lijken geen dromen te zijn maar gedachten.