In het najaar van 1996 was ik voor het eerst in Amsterdam, om de tweede editie van het Amsterdam Dance Event te bezoeken. Ik mocht meerijden met Laurent, mijn baas bij de Gentse platenmaatschappij Big Time International. Laurent was een man die uitsluitend Armanipakken droeg en naast een schitterende, zilveren haardos over een spiksplinternieuwe BMW uit de 7 serie beschikte.
De muzikale visie van Big Time International was samen te vatten in één zin: als het maar geld oplevert. Aldus produceerden wij het ene moment snoeiharde, underground techno van o.m. Dave Clarke die werd geprezen van Detroit tot Sidney, en het volgende moment gooiden we er een remix uit van het seventies hitje Now That We Found Love van de Jamaicaans reggae band Third World waarmee wij het in het betreffende najaar 1996 overigens alleraardigst deden in de Vlaame hitlijsten.

Naast een minimum salaris had Laurent mij de titel International Promotion Manager geschonken, een functie die inhield dat ik 12 inch platen opstuurde naar Engelse dance magazines en daarna de recensies uitknipte voor het plakboek. Tussendoor mocht ik in de kelder de pas gearriveerde vinylplaten in hun hoezen steken. Kortom gouden tijden. Ik was 25. Vijfentwintig en nog nooit in Amsterdam geweest, nog maar net begonnen met roken, nog maar pas voor het eerst maar wel goed en grondig mijn hart gebroken, kortom al vijfentwintig en toch nog zo’n naïeveling.
En daar stond ik, in De Balie in Amsterdam, en zoals Laurent mij op de weg ernaartoe had voorspeld bleek dat hele Amsterdam Dance Event een farce van jewelste. Er was een beurs met niet meer dan vijftien kraampjes. Er draaide een (1) DJ in het café. En na een uur of twee stonden we weer buiten en keek ik nietsvermoedend uit op het Gartmanplantsoen, de plek waar ik vijftien jaar later met collega auteur Renske Jonkman zou wildplassen na afloop van het Boekenbal.
Waar Laurent zich nu bevindt, ik heb geen idee. Zijn laatste digitale sporen leiden naar een onduidelijk boekingskantoor voor charmezangers. Maar af en toe, bijvoorbeeld wanneer ik bij het Gartmanplantsoen sta te wachten op tram 10, denk ik terug aan wat hij zei toen we de auto instapten: ‘Afijn, Ivo, nu ben je toch eens in Amsterdam geweest. Wie weet kom je hier wel nooit meer terug!’

Laatste column van de week voor VPRO’s Nooit Meer Slapen op Radio 1, naar aanleiding van Amsterdam Dance Event. De andere columns lees je HIER.