Ik fietste naar een Classical Rave – don’t ask. In de verte weerklonk een sirene. Het regende of dat leek het te willen doen maar echt veel kwam er niet van terecht. Desalniettemin greep ik mijn stuur stevig vast en trok mijn schouders op hetgeen niet mag wanneer je een lichaam hebt zoals het mijne waarin zowat alles kraakt en piept en schrijnt, ja nu reeds, na nauwelijks 45 miezerige jaren. Ik heb altijd gedacht dat ik niet veel ouder zou worden dan 65 maar de laatste tijd bekruipt mij het gevoel dat ik wel eens de tachtig zou kunnen halen. Nog minstens 35 jaar piepen, kraken en schrijnen. Waarschijnlijk ben ik volledig demonteerbaar tegen de tijd dat ik die laatste adem dan eindelijk uit mag blazen.
Alleszins, lekker weer dus, en ik trapte stevig door. Bij een kruispunt werd ik plots afgesneden door een wagen die rechtsaf ging terwijl ik rechtdoor moest – hij wist net op tijd te stoppen en ik wist hem net te ontwijken en reed er omheen terwijl ik opzichtig mijn hoofd schudde zoals geroutineerde Amsterdamse fietsers horen te doen, met precies genoeg minachting om onuitstaanbaar te zijn en zonder oogcontact te maken uiteraard. Achter mij schreeuwde de chauffeur door zijn open raam: ‘Ik ging verdomme aan de kant voor een ambulance!’. En ik stak mijn hand op zonder om te kijken, gewoon stug doorfietsend.
Had ik nu excuses gemaakt? Formeel gezien wel, dus formeel was dit opgelost. Maar ik had niet omgekeken, en geen oogcontact gemaakt, sterker nog alles in mijn krakende, piepende, schrijnende lijf had uitgestraald dat ik de chauffeur in kwestie nog steeds een lul vond en daarbij was er in de hele wijde omgeving geen ambulance te zien, en geen sirene meer te horen dus misschien had hij wel een fout gemaakt, gedacht dat die sirene een ambulance was, aan de kant gegaan, fietser afgesneden, woedend geworden om het minachtende hoofdschudden en toen maar snel dat raampje opengedraaid en mij nageschreeuwd om zichzelf te verantwoorden. O mijn god, dacht ik, dit is net het huidige maatschappelijke debat en kut zeg ik maak er deel vanuit.
Daarna natuurlijk gewoon naar die Classical Rave gefietst of wat dacht je? Er speelden twee progrock bandjes, waarin jonge hippe mensen met waarachtige intenties op blokfluiten speelden voor een publiek van al even jonge en hippe mensen. Verdomd dacht ik, hier zit ook al iets niet helemaal lekker.