Vorige week dineerde ik met mijn eerste grote liefde. Ik had mijn laatste roman voor haar meegebracht.
‘Heb je er iets in gezet?’ vroeg ze.
‘Natuurlijk,’ zei ik.
‘Toch weer niet diezelfde flauwe grap?’
‘Dat zal je straks zien,’ zei ik. Want dat is de traditionele afspraak, dat ze het gesigneerde boek pas bij thuiskomst mag openen. We kraakten een fles witte wijn. Eerst spraken we over onze ouders, die weldra zullen sterven. En daarna hadden we het over vroeger.
‘Je weet,’ zei ik. ‘Dat jij mijn droomliefde was.’
‘Je droomliefde?’ zei ze.
En ik vertelde hoe ik haar indertijd had gevonden met slechts één vluchtige herinnering en een voornaam ter mijner beschikking, en dat in een internetloos tijdperk, en hoe ons eerste afspraakje was verlopen en álles precies was gegaan zoals ik ooit als kleine jongen had gedroomd.
Ze giechelde, nam een flinke slok van haar glas en legde haar hand op mijn arm. Fijne, ranke vingers. Niet langer meer de vingers van een meisje maar die van een vrouw, en ik kon het niet laten mezelf kortstondig in te beelden wat die vingers konden doen.
‘We waren jong,’ zei ze.
Ik knikte. De opdracht die ik, zoals alle vorige keren, voorin het boek voor haar had opgeschreven, luidt: ‘Sorry, je komt er wéér niet in voor!’ Dat is geen grap, maar een leugen. Ze komt in al mijn boeken voor, maar ze heeft zichzelf nog nooit herkend omdat ik haar verborgen heb tussen de komma’s en witregels, in het ritme van een lange, elegante zin, in een plotwending die het hoofdpersonage ontredderd achterlaat.
En alsof ze mijn gedachten las, vroeg ze: ‘Bedrieg jij je vrouw wel eens? Wij zouden altijd eerlijk zijn, weet je nog?’
Ik wist het nog. Maar het punt is: ik geloof niet meer in eerlijkheid. Ik geloof in harmonie.

Deze week schrijf ik elke dag een stukje geïnspireerd door de actualiteit dat ik ’s nachts voordraag bij VPRO’s Nooit Meer Slapen op de Nederlandse Radio 1. Dit was de bijdrage van gisteren. Je kan ze allemaal HIER terugluisteren.