Gisterennacht las ik bij VPRO’s Nooit Meer Slapen op Radio 1 een briefje aan mijn oudste dochter voor, naar aanleiding van #metoo. De Standaard vroeg of ze die brief mochten publiceren. Dat heb ik geweigerd omdat ik de tekst te kwetsbaar vind voor zo’n groot podium en niet de behoefte voelde en voel om mij met dit onderwerp meer te profileren dan ik al had gedaan. De grens tussen kokketeren en oprechtheid is in het hedendaags publieke debat al dun genoeg.

Het resultaat is dat ik vandaag in die krant wordt opgevoerd op de voorpagina en in een paginagroot artikel, waarbij er losjesweg wordt geciteerd uit mijn tekst. Prima, ik heb weer iets bijgeleerd. Maar dan heb ik toch liever dat u de hele tekst leest want naar mijn idee is het niet zozeer (of niet alleen) een bekentenis maar vooral een briefje van een bezorgde vader die zijn dochter te snel ziet opgroeien en betreurt dat hij in deze tijd blijkbaar niet anders kan dan haar op een gegeven ogenblik haar onschuld te ontnemen, voordat een ander het doet – al was het maar omdat hij weet hoe hij zelf ooit is geweest.

Je vindt hem op het blog van mijn uitgever. Klik HIER.