‘Ongelofelijk,’ zei de huisarts, terwijl ze de resultaten van de gehoortest bekeek. ‘Zo een goed gehoor zie ik eigenlijk alleen maar bij kinderen.’  Maar verder viel er weinig te zeggen. Een brughoektumor, of bloedarmoede, ja, dan hadden de huisarts en ik zaken kunnen doen. Maar helaas. Ook de toon zelf heeft in de gaten dat de aardigheid eraf is. De laatste weken is hij het merendeel van de tijd afwezig, slechts af en toe duikt hij weer op, ik vermoed om me scherp te houden.
‘Er zijn therapieën,’ zei de huisarts. ‘Om te leren die toon te negeren.’
Woensdag was ik in Brussel om een congres te observeren en aan het eind ervan een praatje te houden over wat ik had gezien. Er waren veel mensen uit het onderwijs en wat ik zag was dat ze worstelden met de diversiteit aan leerlingen waarmee ze werden geconfronteerd, de verschillende achtergronden en culturen. Ze worstelden kortom met het grote probleem van deze samenleving: hoe vertel je aan zoveel verschillende mensen één gezamenlijk verhaal waarin ze zich allemaal kunnen vinden? Had ik het antwoord niet op.
De volgende dag zag ik een filmpje op Facebook gemaakt door een jongedame, Des, die op bezoek was geweest in Poelenburg en Premier Rutten uitdaagde met haar in gesprek te gaan. Er zijn betere filmpjes gemaakt in de historie van de mensheid maar ik keek het uit omdat ik werd getroffen door haar oprechtheid, en haar verhaal, dat ik te slecht ken. Ik postte het filmpje op mijn Facebookpagina. Een dag later had het nul likes. Dat is het verhaal van deze jongeren. De meeste mensen in de wereld waarin ik vertoef, horen hen niet, of hooguit als een vervelende toon op de achtergrond van ons bestaan; we snappen niet waar die toon vandaan komt, we willen ervan af, en de dokter zegt: ‘Het beste wat je kan doen is: negeren.’