Ik had de hele week in het bos gezeten en nu dwaalde ik door een druk café alsof ik als enige nuchter aankwam op een feestje dat al uren aan de gang was, maar dat was niet zo; ik had best al wat op. Het ene stroeve gesprek volgde op het andere. Elke zin van betekenis die mijn mond verliet werd uit de lucht geschoten door de ronddwalende blik van mijn gesprekspartner, en viel dood neer op de grond. Iemand liet haar glas bier vallen alleen maar omdat ze mij zag. Talloze keren stond ik zwijgend naast de ander tot die een excuus had gevonden om onze stilte op te geven. Ze werden steeds schaamtelozer. Toilet. Roken. Op een bepaald moment stond ik volledig ingeklemd tegen de stalen leuning van de trap en keek alleen maar tegen ruggen aan.
Uiteindelijk stelde iemand voor om naar de Queerklub te gaan, in Slotervaart, en dat leek mij plots een heel goed idee, ik verlangde er hevig naar om op een plek te zijn waar iedereen er compleet gestoord uitziet maar verder wellicht gewoon vrij normaal is, in plaats van omgekeerd.
Zover kwam het niet. Een bepaalde flow maakte zich alsnog van mij meester. Er volgde een lang gesprek over schrijven dat er toe deed. Er waren sigaretten. Op de dansvloer bewoog ik ruim een minuut de heupen op Dr. Dre. En aan het eind, toen ik toch weer ergens verdwaald in het midden van de kroeg stond, kwam Roos voorbij zeilen en ze gaf me een klapzoen op de wang zonder ook maar een moment vaart te minderen. Dat was zonder meer het hoogtepunt.