Lou Victoria (5) lag op haar rug op de bank en ze drukte haar vingers op een bepaalde manier tegen haar oren.
‘Hey Lou, wat ben je aan het doen?’
‘Ik luister naar mijn energie.’
‘Je energie?’
‘Ja, mijn energie zegt mij wat ik moet doen.’
‘O.’
‘Maar soms wil ik het niet maar dan moet ik het toch doen van mijn energie.’
‘Zoals wat bijvoorbeeld?’
‘Zoals bijvoorbeeld dat ik stiekem een snoepje moet pakken.’
‘Aha. En wat moet je nu doen van je energie?’
‘Ik moet vragen wie het eerste dood gaat: Lola of ik.’
‘Nou, da’s wel een beetje een gekke vraag.’
‘Ja, want dat kan je helemaal niet weten toch, wie eerst dood gaat?’
‘Precies.’
‘Behalve jij. Jij gaat eerder dood dan Lola en mij.’
‘Ik hoop het wel. Zeg, hoe doe je dat eigenlijk, naar je energie luisteren?’
Lou legde me de vernuftige wijze uit waarop je verschillende vingers in verschillende standen tegen je oor en slapen moet drukken, en er diende ook nog het een en ander te gebeuren met de oorlelletjes.
‘En? Hoor je hem?’ vroeg Lou.
‘Ik hoor niets. Jij?’
‘Ik hoor hem.’
‘Wat zegt hij?’
‘Mmmm. Deze keer zegt hij: kazipuwasadihadikuw.’
‘En wat betekent dat?’
‘Dat betekent niks. Soms kan ik mijn energie helaas niet zo goed verstaan.’
‘Jammer zeg.’
‘O wacht nee, papa, ik kan hem tóch verstaan!’
En ze kwam recht, sprong van de bank, en maakte een sierlijke pirouette waarbij ze in één vloeiende beweging de afstandsbediening greep, en de televisie aanzette.