Mannetje.

De oudste super 8 films van mijn vader waar ik op voorkom, dateren uit 1973. Dus op die filmpjes ben ik maximaal twee jaar oud. Het zijn de bekende korrelige beelden van wandelingen, zwempartijtjes, familiefeesten. Een knullig in scène gezet afscheid. Een kind dat trots zijn nieuwe fiets showt. Ik speel deze filmpjes af op de computer – onlangs heb ik meer dan zeven uur materiaal laten digitaliseren – en dus ontdaan van het zoemen en snorren van de projector dat ik me herinner van de keren dat mijn vader deze films vertoonde in de woonkamer bij ons thuis. Daardoor is de stilte die de beelden begeleidt absoluut, en verpletterend. Het is de stilte van vergeten herinneringen, alsof die beelden verbeten zwijgen, omdat ze woedend op me zijn. Een stilte die zegt: jij was ons vergeten maar wij jou niet, mannetje. Dit is wel gebeurd. Kijk, daar verdwijn je even uit beeld, en meteen keer je op je schreden terug omdat je ziet dat je vader filmt. Twee jaar oud en het was al aan de hand. Daar zit je in een rode racewagen die je moeder voorduwt over de zeedijk terwijl je broer en zussen in go carts mogen. Valt jou niks op? Zie je niet hoe ze zich keer op keer naar je toe buigt en onafgebroken met je praat?
Herinner je je nog één woord? Kom, probeer maar: eentje. Zie je wel? Maar je hebt het allemaal gehoord, het heeft je allemaal aangeraakt, net als haar lippen je neusje en haar neus je bolle wangetje, die keer dat opa en oma net de straat uit waren, plechtig ten afscheid naar de camera hadden gezwaaid en je vader inzoomde toen jij dacht dat hij al gestopt was met filmen.

Jij bent ons vergeten, mannetje, maar nu zijn we er weer. En het gaat ons niet om de sfeervolle nostalgie dit keer, daar ben jij altijd al iets te gemakkelijk in geweest, nee nu gaat het om jou, om wie jij bent. Wij zijn de grond waarop jij bent opgegroeid, wij hebben jou toebehoord en je dacht dat je ons kon omzeilen maar guess what: wij zijn onherroepelijk. We zijn er, simpelweg. Dag na dag, elke dag, ook na vandaag, ook wanneer jij deze filmpjes niet afspeelt, ook wanneer jij onze stilte maskeert. Dus, zeg het eens, mannetje: wat ga je nu doen?