‘Waarom zou ik Spotify moeten hebben?’ vroeg ik aan een ex-collega uit de vermaledijde muziekindustrie toen we onlangs samen in de auto op weg waren naar Volendam voor een authentiek potje bekervoetbal. ‘Ik heb nog niet eens alle muziek beluisterd die in mijn iTunes bibliotheek zit!’ En dat is dus waar, zo bleek vanochtend, toen de werkdag begon met ‘Sleep Apnea’ van Beach Fossils, een dromerige indie deun van een band die ik niet ken en waarvan ik me niet kan herinneren dat ik er ooit een album van kocht. (Overigens heb ik wel een Spotify account, zo’n gratis versie, waarvan het algoritme ondertussen flink verziekt is door de muzieksmaak van mijn dochters.) Wellicht dook de naam Beach Fossils ooit een keer in een lijstje op van iemand wiens mening ik waardeer en heb ik het album daarna torrentgewijs neergehaald, zoals ik dat in die tijd wel vaker deed, een tijd waarin ik vond dat de muziekindustrie er zelf om had gevraagd en ik in feite, nu ik erover nadenk, simpelweg woedend was op die industrie, waarvoor ik jarenlang met zoveel plezier had gewerkt. Het is een lang en ingewikkeld verhaal, dat de schending van auteursrechten geenszins rechtvaardigt, misschien moet ik dáár eens over schrijven.

Nu zit ik in mijn werkkamer te tikken aan wat een groots en fantasierijk fictieverhaal moet worden, gestoeld op snoeiharde autobiografische feiten maar zonder al dan niet verzonnen illegale elementen die ik later al dan niet met een port of cherry te veel op wel of niet moet gaan onttoveren, kortom, als vanouds zou ik haast zeggen. Maar ondanks eerdere, euforische gedachten die ik op deze plek uitte, gaat het lang niet als vanouds, wás het maar als vanouds, ging het maar met hetzelfde gedachteloze gemak waarmee het ooit begon want als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het wel geduldig zijn, of luisteren naar welwillende collega’s die mij verzekeren dat ‘elke fase van het proces boeiend is’, al was het maar omdat ze gelijk hebben, natuurlijk.

Vanochtend op de veerpont, stond ik op het achterdek, de herfstzon in de rug en zicht op de overvolle boot, en ergens in het midden van het pak stond een meisje van een jaar of zestien te praten met vriendinnen terwijl ze speelde met een lok haar tussen haar vingers. Dat had ze ook al gedaan toen we nog op de boot stonden te wachten, de hele tijd kletsen en lachen en die lok haar tussen haar vingers, in haar mond, haar neus strelend zonder het te beseffen, gedachteloos genietend van een tijd die ze zichzelf nooit werkelijk zal herinneren, zoals dat gaat met het grootste geluk, ja eigenlijk precies zoals ik had gehoopt vandaag weer eens een eindje te gaan tikken maar ondertussen zit ik hier dus en ik ben allerminst gedachteloos, sterker nog, ik kan me niet eens herinneren wanneer ik dat voor het laatst ben geweest en ondertussen zingen Beach Fossils ‘I won’t lie, and tell you it’s allright’.